Өзімен-өзі ойнапты

Міржақып Дулатовтың қызы Гүлнар Дулатованың естелігінен: «Бутырка түрмесінде жалғыз өзі бір камерада жатқанында әкем жынданып кетпес үшін күнделікті берілетін қара наннан шахматтың фигураларын жасап, екі кісі секілді өзімен-өзі ойнапты. Көрші камерада жатқан тұтқындар «мынау жынданып кеткеннен сау ма өзі?» деп таңданады екен. Оқитын кітап, жазатын қағаз таппай қиналған әкеміз тордың ішінде бірнеше сағат бойына ерсілі-қарсылы жүреді екен. Оны өзінше күніне бірнеше шақырым жүрдім деп есептейді екен. Ату жазасына кесілгендігі жөнінде хабарды естігенде қатты күйзеліпті. Оны бізге қабырғалас отырған Ахмеди Мамаев дейтін кісі айтып берді. Онда да кезінде айта алмаған, кейін заман біршама тынышталған тұста барып айтты ғой. Шыбын жаны шырқыраған сәтінде әкем «Гүлнар, Гүлнар, Гүлнарым» дейді екен. Жаны қиналғанда сүйікті қызын сағынып, аңсап, менің атымды атап, шақырғаны көңіліме біртүрлі аяныш туғызады… Орынборда тұрғанымызда әкем мен шешем қайсысын артығырақ көретінімді әдейі сынау үшін көшеде кетіп бара жатқанда екеуі екі жаққа тұра қалып мені шақырады екен. Сонда жүгіріп келіп әкемнің мойнына асылғанымда шешем біртүрлі ренжіп қалатын болыпты.

Тұрмыста көп қиындық көрдік. Әкем оқу, жұмыстың қамымен көбіне сыртта жүрді де, анам екеуіміз нағашыларымның қолында болдық. Сондықтан әкемізді сағынып, бір көруді армандайтынбыз. Әкемнің тұңғышы болғандықтан, әрі басқа перзенттері қалмағандықтан мен өмір  бойы әкемнің тегін алып жүрдім. Тегімізді сақтау ол заманда қиынның қиыны болды ғой. Тегімді сақтау жолында көрмеген қиындығым қалмады. Соның барлығына мен төздім. Қазақстанда мені оқытпады, сол үшін мен Том қаласына барып дәрігерлік оқуға түстім. Мен әкемнің жазықсыз кеткенін білетінмін. Әйтеуір, түбінде әділет жеңіп, әкемнің ақталатын сәтін ерекше күттім».

Дайындаған – Алтай Ғали-Асқар