“Казцинк” ардагерлерді Жеңіс күнімен құттықтады
Жеңіс күні қарсаңында Риддер және Алтайдан келген “Казцинк” жұмысшылары Ұлы Отан соғысының ардагерлерін құттықтады.
Риддердегі компанияның бұрынғы қызметкерлері арасында үш адам 1941-1945 жылдары Екінші дүниежүзілік соғысқа қатысқан.
Павел Альбоха 1924 жылы Самара облысының Камышлин ауданында дүниеге келген. 1942 жылы ол майданға шақырылып, содан кейін шабуылдаушы авиациялық полкке қызмет етуге кетті. Украина, Польша және Чехословакияны азат етуге қатысты. ІІ дәрежелі «Отан соғысы» ордені, “Германияны жеңгені үшін”, “Жауынгерлік еңбегі үшін”, “Праганы азат еткені үшін” медальдары тағы бар. Соғыстан кейін 1950 жылы ғана әскерден босап, елге оралды. Риддердегі Тишинск кенішінде слесарь болып жұмыс істеді, кейін ағаш ұстасы болды.
Тағы бір ардагер Иосиф Федоров – Бутаково ауылының тумасы. Ол 17 жасында майданға шақырылды. Жас мергендер курсынан өтіп, Великие Лукиге эшелонмен барды. 1944 жылы Дрицца өзенінің жағасында ауыр жарақат алып, 1945 жылдың қаңтарында елге оралды. Жеңісті Иосиф Куприянович Риддерде қарсы алды, Риддер-Сокольный кенішінде слесарь болды. Ол 20 жылын осы жұмысқа арнады. Майдандағы және бейбіт өмірдегі елеулі қызметі үшін ІІ дәрежелі «Отан соғысы» орденімен, «Жуков» медалімен марапатталған.
Үшінші ардагеріміз Виктор Бедарев Семей облысының Кіші Бөкен ауылында дүниеге келген. Соғыс оның 14 жасында басталды. 1943 жылы Тынық мұхит флотына әскер қатарына шақырылып, десант әскерлері қатарында жауға қарсы соғысты. 1945 жылы Жапониямен соғысқа аттанды. 1951 жылы әскерден оралып, үйленді, Риддерге көшті. Мәскеу бейнелеу өнері университетін бітірген. Содан кейін Лениногор полиметалл комбинатының – қазіргі РКБК балансында тұрған мәдениет сарайында суретші-безендіруші болып жұмыс істеді.
Барлық ардагерді кеншілер қаласынан келген казцинкшілер құттықтады.
Алтайда да ҰОС ардагерлері назардан тыс қалған жоқ. Мұнда балалар концлагерінің тұтқыны Валентина Оттенске ерекше назар аударылды. Ауыр соғысқа дөп келген балалық шағы оның Алтайда бақытты бейбіт өмір сүруіне, отбасын құруға және өз саласының маманы болуына еш кедергі болмады. Бүгінде Валентина Ивановна 87 жаста. Ол өзіне сүйіспеншілікпен қамқорлық жасайтын балаларын үнемі мақтан тұтады және әрдайым олардың амандығын тілеп отырады.
